On a very personal note: THIS IS A VERY PERSONAL POST!
Back to being ALONE and a conplete outcast dito sa lugar namin. And for the nth time, I feel that I was rejected and dumped by those people who I thought will make me feel comfortable and happy. Kala ko nakakuha na ako ng bagong mga kaibigan dito. Pero looks like I failed, again!
Side story,
Last May 2013, nagkaroon ng election ang Youth Organization dito samin and they asked me kung puwede ko silang matulungan to re-organize the group. I was reluctant at first, but decided to help in the end. So yun, nagkaroon ng election and yung na elect na President eh yung naging ka close ko na din sa Magtuto. Ayaw niya, pero siya yung guso ng mga members, so heto na naman ako, para lang mapa-oo, eh sinabihan ko na tutulungan ko siya/sila and I can even be their adviser if they want to with certain conditions lang. I laid down my conditions and he accepted it.
And viola, ako naging adviser! In ways, gusto ko rin talaga na maging active sa kanila kasi nakakaawa ang sistwasyon nila. Lagi na lang silang pinupuna na walang ginagawa sa amin and puro lang tambay at mga kasiyahan ang ginagawa nila. In short, walang maayos na ginagawa. Eh sa halos dalawa o tatlong taon ko dito, mas madami pa akong nakikitang ginagawa ang mga youth kesa sa mga nakakatanda. Kaya sabi ko, its time to show them na may magagawa and may ginagawa ang YOUTH sa amin.
Nagkaroon kami ng Induction Ball (together with the Organization of oldies sa amin) and it was an occasion different sa nakasanayan nila. This time, we heard nothing but praises kasi maganda ang kinalabasan ng activity. Well, may manglan-ngilan pa ring may pumupuna, pero sabi naman ng iba, ganun lang daw talaga ang mga yun, walang makitang tama o maganda sa mga YOUTH.
Pero before pa nung activity, medyo na-disappoint ako but I still decided to continue.
Then here comes the invitation from the SK Federation ng baranggay namin. Excited much ako to attend. Kaso nagka sinat ako a night before kaya todo pahinga ako para maka join. Good thing, okay na ang pakiramdam ko on the day of the activity. I even washed my uniform para maisuot the night of the affair. Seven yung start ng activity kaya nagpahinga lang muna ako while waiting for the time and sa susundo sa akin, thinking na dadaanan nila ako kasi along the way din kahit papano ang bahay ko.
The clock strikes six, then six-thrity, then seven, seven thirty and biruin mo, even mga eight-thirty, wala pa rin! Kahit text wala! Na lowbat na lang yung mobile phone ko, wala talaga! OMG! Hindi ako pinuntahan! Ni wala man lang naka isip na hanapin ako! So yun, nung nine na, I finally accepted the fact na wala na talaga susundo sa akin and nilampasan lang talaga nila ako. I check on them sa venue ng palihim and there I saw na halos kumpleto sila! Oh diba, kahit yung apat kong pamangkin, andun din sa venue and ang bahay nila eh halos katabi lang ng sa akin!
SAKLAP!
Tampo ako siyempre, and I talked to the President, and he explained to me na tinatawagan naman daw niya ako that night kaso hindi ako ma-contact. Kaso, pano nga niya ako macontact eh bat empty nga both of my mobile phone kasi hindi nila sinauli yung charger ko. So nung tinanong ko kung bakit hindi ako dinaanan, sabi na lang niya, akala daw kasi niya eh yung isa na ang susundo sa akin. Hmmmm, valid na rin. (what do you think?)
Then the day after nung event, may kumausap sa akin na magulang ng isang officer, bakit daw hinayaan ko na mapag-tripan ng ibang grupo yung mga officers ko, asan daw ba ako and ano ginawa ko? Siyempre, tameme ako kasi wala ako masagot. Alangan naman na sabihin ko na iniwan nila ako and hindi sinama? So ang sinabi ko na lang, hindi ako naka sama kasi masama ang pakiramdam ko. Pero still, galit pa rin yung parent.
OUCH!
Kahit nagtatampo ako, go pa din ako and binaliwala ko na lang yung pagbabalewala sa akin. I called for a meeting a few nights after noon to evaluate the past activities and to prepare sa Survey Activity nila as requested by my cousin.
Along the meeting, I was dead serious and sinabi ko na all should behave accordingly. Strikto masyado! Ahahahaha! So yun, nag meeting kami, pero nung nasa kalagitnaan na kami, may ilang mga officers na hindi na nakikinig and pabalang na kung sumagot sa akin. Dala ng pagod and stress from work and talagang paubos na ang boses ko, hindi ako naka tiis at umalis ako.
WALKOUT
Yan yung ginawa ko, others felt bad about it but the others were glad that I did it. Surely, has no interest as to what I was discussing and walang interes sa meeting AT ALL!
Galit na galit ako that time kasi feeling ko, pambabastos yung ginawa ng iba. So I told them that I had enough and starting the following day, I quit as their adviser. After ko sabihin ko and was about to relax, dumating ang ibang officers asking me to reconsider. So I told them my piece and situation kung bakit dumating ako sa ganung sitwasyon. Kung bakit ako nag walkout and nag decide na mag quit.
I QUIT
That time desidido ako. Pero hindi ko talaga sila matiis kasi una sa lahat, ako pa rin yung pinupuntahan ng mga Officers ng oldies and even ng ibang mga taga dito sa amin kung may concerns sa youth. And I can see na seryoso sila nung sinabi nila na aayusin nila yung mga lapses nila. So yun, pinagbigyan ko ulit.
I'M BACK
So adviser ulit nila ako. and tuloy ang ligaya! I even offered my hut (kubo-con-sala-con-tambayan) as their HQ and tambayan, provided na dapat matapos yung obligasyon nila on the scheduled date. I even bought some materials/fixtures para mas mag mukhang HQ ang kubo ko. Ang kaso, hindi nila yun natapos and hindi maayos na naisagawa. Okay lang sana kung ako lang yung apektado, kung schedule ko lang yung apektado, ang problema, may kausap kami/sila regarding the activity and was expecting na matatapos yun on time and ng maayos. Kaso hindi eh, nag relax yung iba, and in one way, kahit yung president nag relax. Akala ko kasi sa tuwing magtatanong ako kung kumusta na yung survey, sabi nila okay na daw, so I though okay na talaga. Yun pala, hindi. Had they told me na may problema, di sana naayos pa namin.
NEAR BOILING POINT
Hindi ako kumibo, wala silang narinig sa akin regarding the matter and was thinking of a way to settle or at least appease my cousin kasi for sure, disappointed yun sa kinalabasan. It was on a Friday nung malaman ko na hindi natapos and kulang na sa oras para matapos yun. I was thinking of a way to solve the problem. That time, medyo masakit na loob ko, kasi ako yung napasubo and napahiya. the day after, Saturday obviously, nagsimba ako sa Basilica to ask for strength and guidance na malampasan ko yung pinagdadaanan ko now sa organization. Nung pauwi na ako, napansin kong may mga tao sa Chapel namin. Aba, may meeting ang mga oldies. Nung malapit na yung pedicab, SURPRISE, mga Youth Officers ko ang nagmemeeting with my cousin! Aba, hindi man lang ako ininform?! Agad kong tinignan ang mobile phones ko to check kung may text sa akin na may meeting, pero wala! Anak ng teteng, nilaglag na naman ako!
Yun na yung boiling point ko and talagang nanghina na ako dun.
I texted the President and one officer na kunin na yung mga gamit sa kubo and sila na magtago noon. No one dared to ask me why. I just gave it to them, in a calm way, I told one of the officer, nauna kasi siya kesa dun sa president, na sila na magtago noon.
I QUIT PART 2
Yes, right then and there, nag quit na naman ako.
Sunday. Nagkuwentuhan kami nung officer na kumuha ng gamit. Then naitanong ko reaction ng mga officers sa ginawa ko and kung ano reaction/sinabi ng president nila. Yun ang hindi ko inaasahan and it really caight me unguarded! Dun ako na OUCH masyado sa sinabi and ginawa ng President. Sabi ba naman kasi, "Paki sabi kay kuya, thanks." sabay tawa! Wow! Okay na sana, kaso bat tumawa?! Ang reaction ko eh similar sa reaction ng mga nandun, maka insulto! Wooot! Grabe! Of all the people, siya pa gumawa nun!
Kung siguro ibang tao ang gumawa o nagsabi noon, okay lang sa akin, pero hindi eh. Yung president mismo and yung pinaka close ko pa!
ARAGUY!
Sakit naman nun! Nang mga oras na yun, super ouch talaga siya and talagang nasaktan na ako dun. I was even thinking na suntukin yung president kapag makita ko kasi ang sakit nun!
Pero hindi eh, hindi ko siya nasuntok (sayang, dapat pala sinuntok ko na lang) bagkus ay nag usap kami (biglaan and wala sa plano). Nagkapaliwanagan and nagkaayos, pero I doubt kung naayos na talaga!
Kasi kung naayos na talaga, bakit mag-isa lang ulit ako?
So does it mean, balik na naman ako solong buhay dito sa Magtuto? Balik pamilya na naman lang ang makakasalamuha ko?!
Hays...
Good thing anjan kayo, mga repapipz ko! Muriel, Joan, Donna, Nikko, Onin, Jhord, Nhong, Ayah, Cecit, Jason, Jae Fen, Sheena, Jay and Ate Lheila! Oh yeah!
